voetstappen achter laten op het tapijt en
hun truien nog niet gewassen hebben en
nog niet muf ruiken. Dode ogen door
brillen die achter zijn gelaten, niet dat je iets
ziet maar die bril past bij je en daarom
daarom zetten zij hem bij je op.
Toen je eindelijk zweeg wat ze je zo vaak
hadden gevraagd, toen schudden ze hun
hoofden. De volwassen naar wiens
begrafenis jij had moeten gaan. Bij wiens
kist je kaarsen aan moest steken, maar
pas over zoveel jaar want ze leven nog
en ze maken nieuwe voetstappen tot die
van jou weg zijn. Dan zwijgen ze en staren
ze naar het tapijt en sluiten de kamers vol
schuldgevoel. Omdat je dood bent
en pas zeventien.
Ach meisje toch. Het zit je echt hoog he? Ik kan het mij ook voorstellen hoor. Het is ook niet niks. Of nou ja ik kan het mij niet voorstellen hoe het moet zijn, maar wel dat het je aangrijpt.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het geplaatste gedicht zelf beter, maar dit verwoord het ook goed. Alleen vind ik het te duister, denk ik. Over kaarsjes bij kisten en zo. Ik snap wel wat je bedoeld, jij had bij anderen kaarsen moeten aansteken en niet zij bij jou, maar ik vind het zelf gewoon niet super aangrijpen ofzo. Dat is je andere gedicht vele malen meer. Aangrijpend, overweldigend en echt Emmeke!
Liefs,