Labels

vrijdag 12 november 2010

Herfst

ik ben het feeëriek mysterie
en in die stilte

rust mijn naam

sla me zachtjes winter
ik rust al dagenlang
tegen koude ramen

en de wind
speelt
zachtjes
streelt

ik ben rot als
de bladeren

ik ben
haast vergaan

zaterdag 6 november 2010

Twee soorten van verdriet

Bij sommigen doet het
echt pijn om mens te zijn:

je kent ze in twee soorten
van verdriet, de één huilt alle
nachten om wat ze van de
wereld ziet: grauw verlaten leeg. Haar
woorden rollen traag, bestaan uit:
masker, drempel, voetenveeg. Ze is
de schaduw van de schaduw zelf
en heeft nog nooit een lief gehad.

De ander heeft last van haar
te grote lichaam in haar te
kleine huid, een omhulsel, een
cocon die haar steeds steviger
omsluit. Ze is volgestopt met alles
wat de eerste nooit heeft gehad, elke
dag opnieuw wordt ze iets dikker van-
binnen, tot ze knapt.

Soms gaan ze naar de dokter of naar
de psycholoog, die trekken een
slangetje van de ander naar de één.

En kijk! Al gauw verdwijnt de
spanning op de huid van nummer twee,
je ziet zelfs wat rimpels en ze kijkt haast weer
tevree. Wat blijkt? De leegte van de eerste
(die was tot dan toe amper te zien) had alles
vacuüm getrokken en zo een beetje
weggezogen bovendien.

Al snel staan ze weer buiten, gezond en
wel, de ander is zelf wat afgevallen en de
één roept (voor het eerst hardop)
'dankjewel!'