nacht, laat je vingers vervlechten met
het lantaarnlicht, geur van
jasmijn en mos.
Zachter dan de wind, verder dan het
roepen van de nachtegaal. Verder en
dieper en duizelingwekkend hoger dan
alles. Zo sterfelijk.
Oh zo.
Zoeter dan dromen, verder nog. Zoeter
dan je was in ochtendlicht en
middagdauw. Nooit ouder dan dat,
je huid kreukelt niet maar
verteerd, vervaagt in geuren van regen
en mos.
Zoet diep zoete geuren uit de
aarde rond je voeten, en daar bloeien
struiken in het holste van de nacht. Waar
jij zwijgt vullen wij de stilte op.
Vullen wij het zwijgen,
en gedenken, herdenken. Niet jij, maar
wie je was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten