toen je nog klein was, een kind van zomermaanden
die de kou van sneeuw nog niet zo veracht
als ik later zou doen. En ineens waande
ik me weer in een sprookjesland: maar kaal,
niet meer kleurrijk, maar vergeten. De lucht
was stil en grijs, er lag een gat in ons verhaal -
als een einde, of misschien niet, een zucht.
Ik was je vergeten, maar tegelijkertijd niet,
ik vroeg me af wie nu aan je dacht,
of er nog een warm hart was, en liefdesverdriet.
Of dat alles met mij was vergaan tot de rust
in het hart van een orkaan, een soort nacht-
merrie, slechts even in slaap gesust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten