om in cirkels terug te keren.
zo houd je genoeg over voor
de eeuwig- en oneindigheid (de slang die in zijn
staart bijt, het nooit-vergaan van deeltjes)
maar de dromen die wij vullen zijn
slechts utopieën aan een menselijke horizon. met
mijn dood waaieren mijn atomen uiteen
en vormen wolken van waterstofgas
en meer, teveel om op te noemen, hoeveel
ik zou kunnen zijn - verdeeld in ontelbaar
veel stukjes
en weer draait de tijd, vervalt ze, ontdekt
ze en herinnert ze.
maar misschien zijn er zielen, opgebouwd uit
zachte laagjes stof. even onverwoestbaar als
atomen,
even onnavolgbaar als het vangen van
een regenboog of de voetstappen in het zand,
die dan vallen en pulseren. hartenklop van het
universum (noem het leven, noem het
liefde, noem het gedachtegang)
en misschien dat mijn deeltjes de jouwe ooit
ontmoeten zullen in het zacht fonkelen van een
gaswolk of het lichaam van een
buitenaards wezen
dan hoop ik dat ze samen delen, samen zijn
zich een liefde herinneren van
verloren tijden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten