Verwoest

Ik denk dat er geen morgen meer
is voor jou en mij. Dat we het hierbij moeten laten, de ramen zo
sluiten en de metalen klikken accepteren. Hoewel de littekens dieper
graven dan gevoelens kunnen doen, pijn is slechts een teken van
leven. Hoe kun je vertrouwen wat je verraden heeft, hoe kun

je verraden wat je vertrouwd hebt. Je bent de mijne niet meer, en ik besef
dat het leugens zijn. De inkt dringt steeds dieper mijn huid binnen en
ik hoop dat het me

vergiftigd. Verzuurd. Verwoest. Dat ik

langzaam zal afsterven. De nicotine en het teer mijn longen
kleurt. Mijn hijgende ademhaling de ruimte vult zodat het nooit meer
stil zal zijn. Ik bloed ophoest en elke keer weer zal herinneren dat
pijn slechts tijdelijk is.

Ik haat je hierom, maar om zoveel meer redenen. Je weet hoe zwak ik was, een
oester gelijk. En je hebt me gepeld en de schaal weggeworpen en ik zal
nooit meer veilig zijn. Laat me maar sterven.

(parels heb ik nooit gekend)

-Ik dacht dat jij dat was, maar je was slechts namaak. Plastic. Ik ben boos
op je, woedend. Je schuldgevoel zal groeien en ik geniet ervan
je oude wonden open te rijten. Het zal niet genezen en ik laat het zout langs mijn
handen glijden. Ik martel je.