alle cellen lijken versmolten te
zijn tot één brok gelatine
waarin de stukjes DNA
- met een tedere golfslag -
voorbij drijven
en mijn verwoed ingekraste
levenslijnen verwikkelen zich nu
(langzaam maar zeker)
rond mijn polsen waar het begin en
het einde versmelten tot een
allesoverheersende
kluwen draad
ik mis steeds de verbanden, de
congruentie en de mathematiek,
alles wat mij bond is verbroken
tot ik meedrijf met de resten
en nalatenschap van
wat ik zo’n beetje was
tussen
rochelende ribosomen,
systemen zonder naam en ordering,
vervaagde structuren en
naamloze ondernemingen,
al die dingen die
je overkomen als je je opensplijt en
neervlijt
ik weet niet hoe het heten mag en
heb er nochtans geen naam voor
maar ’t verward wel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten