Labels

donderdag 13 mei 2010

Reflectie


Ik vroeg je zachtjes wie je was, maar je
draaide je om en verdween
de verre verte in.

Noem het naïef, maar ik heb altijd tegen
spiegels gepraat. Mijn momenten zijn
altijd eenzaam geweest.

Ik ben een ballerina van leugens, ik drijf zachtjes
op mijn eigen dromen. Ik ken mezelf amper, daarom
vraag ik het aan de reflectie.

Wat slechts een oppervlakte is.

Ik wil alles leren, maar niets weten. De wereld
zou gevaarlijk dichtbij kunnen zijn als we wisten wat
de realiteit was. Verhul je zelf in dromen, zing jezelf
in slaap, wees boos omdat jouw waarheid in
deugen valt, terwijl je zou

moeten weten dat de waarheid niet bestaat. Voor
mijn part geloof je alles en niets. Ik geloofde alles
en niets en werd er zo onzeker van.

Wie ben ik - maar het gaf nooit antwoord, de
leegte bleef altijd leeg, mijn handen half geopend op
de rand van de wastafel, me afvragend hoeveel van
het spectrum we - nog niet - konden zien.

Nog niet.

Alsof er hoop was.

Op het laatste besef ik me dat de kraan druppelt, het
raam openstaat en dat ik me omdraai tot een wereld
die de mijne is.

(In de spiegel kijkt mijn tegenbeeld me teleurgesteld
na - haar lippen vormen de laatste woorden

wie ben je?)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten