blauwe bloemen en vogelengezang
aaneengevlochten tot een rinkelende
ketting
van zilverzacht en blauwgrijs verdriet
missen afscheid verlangen van duizend
dingen die geen naam behoeven
en het trapje bij het uitstappen van de laatste
trein
(normaal schrok ik van de peilloze diepte
die overging in slechts verroeste rails)
dit keer schrok hij.
(en wel van alles wat anders was)
Er zijn dingen die je meer kunnen vertellen
dan woorden en opsommingen die niet meer
hoeven dan zwijgen en zijn
omdat ze voor zich spreken
Als je de ketting - zilver, grijs, blauw - ophangt
aan een deurklink, als je tranen verliest op
de drempel als je over je eigen woorden heen
struikelt omdat je niet meer stil bent
dan zegt dat zoveel meer.
Ik ben je vergeten - dat zegt het met
stille gebaren in het hoekje van de kast - dat
zingt het met zachte melodietjes in de koffie
en de thee
in de rimpels van het water.
Vergeten - dat ben ik je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten