buien overheersen je ogen niet langer.
hoewel de overbelichte pieren zijn zoals
ze waren. de grijsheid van wolk en
water aaneensluit en openbreekt.
eindeloos strekt zich de kade uit. je zwijgt
over het beton en haar kristalwater. je
zwijgt over het menselijk lichaam. je zwijgt
over schaduwen die niet weggewist worden
met duizend voetstappen.
over alles wat wij dachten en deden zwijg
jij. ik richtte mijn blik op alle dingen die
ik je wees maar je kijkt niet meer. zeewater.
wolken kade pier. zeemeeuw. grijs, grijs
grijs.
het grijs dat jij haatte omdat je het zwak
vond. het grijs van jouw ogen toen je nog
fragiel en breekbaar was. je alle dingen wilde
tonen die grauw maar prachtig zijn. en ik
kijk maar wijs niet meer. (zeemeeuw)
ik hoef slechts je blik te spiegelen om te
tonen hoe sterk grijs kan zijn
in het diepste van je ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten