met die vervloekt blauwe ogen na
zeven gebroken flessen en negentien
gefluisterde beloftes (die nooit echt
zouden zijn zonder jou erbij om echt
werkelijk van te houden)
op het plafond teken schets ik met
mijn ogen nieuwe werelden vol scheepswrakken
en zeemeeuwen - dáár draag ik woorden
over bultruggen van oceanen over moerassen
van verdriet en duizend meer dingen - om te
verwaaien en in je haar te klitten
ik vervloek je - jij die geen naam draagt
omdat je onnoembaar bent, ik volg mijn
vingers naar nieuwe kruiswoordraadsels en
meer puzzels die ik niet oplossen zal
niet jouw naam, niet jouw handen, niet
je ogen - niet dat blauw aan mijn uitgestrekte
hemels in landschappen die ik niet afmaak en
dromen die ik niet uitdroom
gedichten die ik niet beëindig na het laatste
woord en de laatste zucht - ik zie je kijken en
staren en prevelen (allemaal in gedachten) en ik
blijf weer hangen op dat zelfde monotone liedje
van vroeger (mis je mis je mis je)
de hemel zwijgt tussen de sterren zoals mijn
leven zwijgt tussen jou - en halve schepen en halve
winden over halve moerassen niet de eeuwige
oneindige afstand afleggen, van jou naar mij
of andersom - of reuzen van bergen en dalen die
dieper zijn dan eerst - of alle kronkelige wegen die
niet naar hier of daar meer leiden omdat ze vergaan
zijn, en er geen weg meer is
naar jou.
Dan heet dat afscheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten