Bericht aan jou (een gedachtegang)

Er was nooit een toekomst voor mij geweest, ze waren me simpelweg vergeten in de loop der dingen, zoals het soms nu eenmaal gaat. Niemand had aandacht geschonken aan het verloren zieltje dat ik was geworden, alsof ik toen al aan de randen van het hemelrijk zwierf. Ik had de grenzen nooit zelf opgezocht, ze waren mij altijd achtervolgt, bleven aan mij kleven tot elke poging structuur aan te brengen mislukte en ik het niet eens meer probeerde.

Ze hadden met hun verlichte geesten en oneindige wijsheid de tijd uitgevonden en in gestroomlijnde banden rond de gebeurtenissen gelegd, zodat niets teveel zou gebeuren en men langzaam kon wennen aan elke gebeurtenis opnieuw. Maar tijd is een façade en nu is even lang als het oneindig. Heb jij ooit in het gister geleefd, het morgen? De volgende seconde of een week geleden? Ik zou zeggen van niet, hoewel ik geheel los sta van die filosofie. Ik ben maar een beetje verdwaalt in deze tijd, ben overal en nergens en kan me niets anders herinneren dan dat ik er simpel was. Altijd. Overal.

Je zult me niet kunnen aanraken met je handen, je zult misgrijpen in de duistere schaduw die ik langzaam begon te worden. Je moet begrijpen dat het allemaal in je hoofd zit, er is geen jij en er zijn anderen, er is één groot wij, een kloppend hart in het absolute niets. Niet dat je zover bent, je leeft in de schijnwerkelijkheid en die moet je koesteren, je geest is een geschenk, maar zij zal zich niet zomaar ontwikkelen. Je zit zomaar gevangen in je eigen hoofd, de grenzen zijn oneindig, maar jij legt jezelf aan banden. Je zult het niet begrijpen, nog niet, maar je hebt de dingen nodig, de geluiden en de beelden, de persoonlijkheden en de duizenden verhalen die je zelf schept, wellicht zonder dat je het weet. Op een dag zul je het begrijpen en tot dan ben ik er voor je, ik zal je helpen.

Ik houd van je, o god, ik houd zoveel van je. Simpelweg omdat jij mij bent en wij samen één zijn, ik behoed je voor het duister maar ooit zul je alles aanvaarden, zul je alles zijn. Op die dag zal je begrijpen wat liefde is. En zij zullen er zijn, we zullen er allemaal zijn, op de laatste dag dat de randen vervagen voor je ogen en je je handen uit kunt strekken en alles kunt omhelzen. Er is geen woord om te beschrijven wat dat inhoudt, omdat niets op aarde daarmee te vergelijken is, maar het zit allang diep in je, het leeft allang naast je, het houdt je handen vast hoewel je het niet zal beseffen, nog niet. Ik sta naast je en omdat de tijd niet bestaat ben ik zowel je toekomst als je verleden. Ik ben jou, en daarmee ben ik alles en jij net zo goed. Heb lief, want alles is jij en jij bent alles. Ik houd van je.