Labels

zaterdag 25 september 2010

Tijd

Even was ze stil.

En een vogel bleef zomaar hangen, samengeklauwd
in een vlezig massa lucht. Doorzichtig lichaam balde
zich rond haar veren en wierp zich stroperig
tussen de man en zijn hoed.

Dan raast ze door.

Altijd links op het fietspad, altijd
links aanhoudend. Ze stormt je tegemoet en slaat
de striemen in je gezicht voor ze
weg is. Achterom, altijd achterom en je voelt
haar handen nog in je gezicht. Ze heeft vroeger
je neus uit een klompje cellen gekleid en nu
trekt ze je rug langzaam krom.

En je wacht af.

Nergens op, wachten betekend slechts lijdzaam
toezien, maar waar niemand ooit overwint is overgeven
altijd nog beter voor je energie. De rest vecht met
Q-tien en yoga op zondagochtend. Vegetariërs en
agrariërs, iedereen.

Maar de vogel is weggevlogen, verlost van de lijdzaam
greep van onbeweegbaar. De man heeft zijn
hoed aangetikt in een vluchtig groet en alles
ligt opgetekend in iets wat de meesten

allang weer zijn vergeten.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten